جمله هیچ

خوب و خوش و دوست نشسته بودیم دسته جمعی شام می‌خوردیم. بچه گاهی این‌جور می‌شود. می‌پرد سر و گردن من و ماچ کردن محکم و طولانی و تعداد زیاد تا زمانی که جیغ بزنم. بعد می‌خندد و رها می‌کندم. توی رستوران نمی‌شد جیغ بزنم. جمع هم تازه به‌هم رسیده بود. آشنای گودر. خانواده بودیم و سعی بر شایسته نمایاندن بود. صورتم زیر ماچ‌های مداوم سرور له شده بود تا بالاخره سین مرا رهاند. با کلک. دست کشیدم روی صورتم هم‌زمان هم سرم را بالا آوردم. لحظه‌ای چشم در چشم شدیم. تو گویی ته‌مانده نگاه طولانی‌ش با لب‌خند به من و سرور. تحسین و حسرت. یک چیز کش‌دار از همان شب انگار چسبیده روی پیشانیم. ته مانده یک نگاه.

سلف‌پرتره

توی خانه می‌دوم. ملافه‌ها رو عوض می‌کنم. می‌شویم. شسته‌ها را پهن می‌کنم تا خشک شود.  لباس ها را از روی بند جنع می‌کنم. تا می‌زنم. می‌چینم توی کشوها و کمد. اتو نمی‌زنم. اتو کردن را می‌گذارم تا بعد. به تعویق می‌اندازم. هیچ خوشم نمی‌آید از آن میز لق‌لقو و دائم به بچه هشدار که نزدیک نسو می‌سوزی. دلم می‌خواهد شور کلم و هویج کرفس بیاندازم. لوبیا سبز هم داشته باشد. وسایلش را باید آخر هفته بخرم. جز نمک و سرکه هیچ‌کدام را ندارم.
یخچال را خالی می‌کنم روی میز آشپزخانه. طبقه‌های شیشه‌ای را درمی‌آورم می‌شویم. خشک می‌کنم. شیشه‌های مربا و ترشی و سس را وارسی می‌کنم چندتایی را خالی می‌کنم. یکی دو تا را، دو تا یکی می‌کنم. سر آخر همه را می‌شویم. خشک می‌کنم. می‌چینم در یخچال. قرمه‌سبزی جا افتاده و یادم رفته چلو بار بگذارم. از سنگکی همسایه نان می‌خرم و می‌نشینیم با بچه سنگک و قورمه‌سبزی می‌خوریم. بچه با زیتون من با ترشی بادمجان. کاهوها نشسته مانده. سیب‌زمینی‌ها را باید در سبد بگذارم. انجام که شد می‌روم اتاق بچه. سبد اسباب‌بازی‌هایش را در حمام می‌شویم با دستمالی که تی‌شرت قدیمی‌ام است خشک می‌کنم. به‌درد خورها را از بازی نکرده‌ها جدا می‌کنم. بازی نکرده‌های به‌درد دیگران خور را در کیسه‌ای می‌کنم می‌گذارم کنار لباس‌ها که ببرم بدهم همسایه مینا که می‌رساند به بچه‌های کهریزک.
چای دم کرده‌ام و نشسته‌ام. توی دلم قال است. سرگشته‌ام بین خودم و خودم. گیر افتاده‌ام. و همینم.

آنچه خوبان همه دارند

از سفر برگشتم و سفر از من بر نگشته و بر نگردد. بهتر. استانبول شهری که نمی‌شد چشم ازش برداشت، اینترنت و سر به گوشی‌گری از لذتش می‌کاست و این شد که چند کلمه ناقابل ننوشتم. حالا فراغت دارم برای مزه مزه کردن و نوشتنش گرچه کار هست، لباس‌های شسته تل‌انبار و زمین تی نکشیده و بچه.
کشف خیابان‌ها پله‌ها پل‌ها پنجره‌ها و گربه‌بازیها یک‌سو و دیدن هم‌وطن از همه رنگ آرتیست و داف باسن عمل کرده کنار عرب پوشیه دار و روس نیمه برهنه و آواره‌گان جنگ و برندهای خوش‌رنگ و لعاب. استانبول پذیرا. کلیسای آقریقایی تبارها در کنار پنج‌بار اذان در روز.
تا همین ماه پیش از انعطاف دهلی و بمبئی متعجب بودم. حالا استانبول.

خانه‌گردان

گاهی می‌گم شاید این منم. واقعیتم همینه که الان هستم به دور از تولید.
*به‌دور

قایق نجات

روزها می‌گذرن و این چیزی نیست که بتونم جلوش رو بگیرم. جلوی بیش‌تر چیزها رو نمی‌شه گرفت. جلوی نرفتن‌ها. جلوی آمدن‌ها. من ایستادگی دوست ندارم. دلم با جنگیدن نیست. دلم با قایقه. دلم با شناست. روی موج بالا و پایین بشی. حرفم از روزهاست.

‌‌

دیشب زود خوابیدم حدود یازده. با صدای زنگ مبایلم از خواب پریدم ساعت رو نگاه کردم از یک گذشته بود شماره رو نمی‌شناختم. جواب دادم. صدای لرزان پشت خط گفت ببخشید بیدارت کردم محبوبه اون‌جاست؟ صدا رو حالا شناختم. خواهرش بود. تند تند چیزهایی گفت مبنی بر این‌که قرار بود با تو و خانه فلانی باشه. سقف آسمون ریخت سرم . آتلیه محبوبه کنار خانه ماست و در یک لحظه سناریو رو نوشتم . دزدیدنش؟ دزدها رو دیدم که ریختن تو آتلیه. محبوبه رو دیدم که زیر یکی‌شون دست و پا می‌زنه و جیغش به من نمی‌رسه. در آنی دیوانه شدم. سین داشت روی اسپیکر شماره‌ش رو می‌گرفت، یک ربع جهنمی رو گذروندم تا خواهرش تکست داد پیداش کردم.

‌‌
از دست دادن ساده‌ است. من بلدمش؛ غروب شهریور بود که تا پایین پله‌ها با شادی مشایعتش کردم و پنج‌ساله که هنوز ندیدمش. رفت.
رفت، معنا دارد برایم. خیلی کامل و با همه ابعادش. با سوز دل همراش با بغضش. با تنفری که از غیاب گوشه دل آدم شکل می‌گیره و هم‌زمان عشقی پوچ و بی‌تعریف ناشی از غیاب فرد. نبود آدمها اشکالات‌شون رو می‌پوشونه و رفتن همونه. کمال لعنتی‌ای در غیاب هست.
با مرگ هم همینم. هرکس که مرد. از او بغض داشتم بعد تصویر شد عشق. عشق همراه حسرت و در آخر کمال.

پی‌نوشت: آخ

طالع

روز است. بعد از ظهر. نقاشی می‌کنم. تابستان وقت را گم می‌کردم. آفتاب یکسان بود. از سر صبح تا دم غروب هیچ خاکستری‌ای‌ نبود. نور نبود. فقط آفتاب زردِ نارنجی پر مایه بود. آن‌هم پشت درها. پاییز، نور آفتاب می‌تابد توی خانه. نرم. از زرد خاموش تا آبی خاکستری. جشن نورهاست پاییز نازنین و تو اگر بدانی چه دلتنگم برای آن نور که افتاده بود روی پیاده‌رویِ وقت دیدارت. نمی‌دانی، می‌دانم.

دلم را دوزخی سازد*

دوره نویسندگی خلاق چهار جلسه سه ساعته است. موضوع را همان جلسه اول مشخص می‌کنیم و باقی جلسات حول محورش حرف می‌زنیم. قرار است درباره بیست و چهار ساعت از زندگی زن خانه‌دار بنویسم. بقیه هم‌دوره‌ای‌ها کامنت‌هایی دارند، درباره خصوصیات زن و احوالش. جلسه سوم دخترکی مو بلوند کرده هم‌راه استاد وارد کلاس می‌شود اسمش ط است. خودش را فیلم‌ساز معرفی می‌کند و می‌نشیند رو‌به‌رویم. درباره زن داستان من حرف می‌زنیم. که چه‌طور روز کش‌دارش با دیدن خون در راه پله تغییر می‌کند . به ط می‌رسیم به‌خاطر مهمان‌نوازی از او می‌خواهیم زن خانه‌دار متفاوتی را برایمان تعریف کند. خونسرد می‌گوید زن خانه‌دار متفاوت نیست ملال خالص است بی کیفیت و تکراری و غیر خلاق ارزش داستان شدن ندارد. ارزش همین جملات و حرف زدن هم ندارد. تمام جزییات ط یادم مانده. موهای براشینگ شده‌اش بارانی کرم رنگش که دکمه سر آستینش افتاده بود چکمه های بلند قهوه‌ایش با سگک زرد رنگ و رو رفته و عطر سرد و تلخش یادم است که سرب شدم سنگین. دهانم قفل شده بود و فقط خیره ماندم. کمی مردم. حق داشت. واقعیت را لخت کرد و روبه‌رویم نشاند. آن داستان هیچ‌وقت نوشته نشد.

*مولانا

چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون*

سین یک پژو دویست و شش صفر داشت و من چند میلیون کمتر از عدد انگشتان دست پول. هر دو گریزان از هر جشن و مراسمی بودیم. تصمیم داشتیم با همین مختصر پولمان خانه بخریم. سال نود مبلغ وام هجده میلیون تومان بود. علاوه بر آن‌که اسباب زندگی هم نداشتیم. تخت و کمد و یخچال را می‌گویم. جالب هم نبود از پدر و مادرها کمک بگیریم. در واقع ذهنمان اصلا به آن سمت نرفت. دو ماه تمام به‌جای عشق‌بازی دنبال خانه می‌گشتیم و نمی‌یافتیم. آپارتمان‌ها دخمه‌هایی بودند بی نور بی‌ هوا محله‌های پرت و دور از هر امکان زندگی. خانه رویاهایمان نبودند.
یک ظهر زمستان بنگاه کوچکی در بافت فرسوده شهر آپارتمانی را نشانمان داد که توی حیاطش یک بید مجنون و چند بوته یاس بی‌برگ داشت. خانه شمالی بود و آفتاب زمستان پخش شده بود توی باغچه خشکش. در که باز شد گفتم همین خانه من‌ست. چهار طبقه بی آسانسور را طی کردیم. زنی جوان در را باز کرد و من خودم را دیدم که دارم خانه را می‌چینم، مرتب می‌کنم و جانم در آن جریان دارد. خانه را خریدیم.

*مولانا

شغلتون؟

سه ماهه حامله بودم و بدحال. صف سونوگرافی هم طولانی. پروفایلم را سین پر کرد. جلوی عنوان شغل با خط خوش و بی تردید با روان‌نویس آبیش نوشت خانه‌دار. رعشه به تنم افتاد. حتا گریستم. خیلی اشک ریختم. سین گذاشت به‌پای هورمون‌ها و بارداری. من اما می‌دانستم از هورمون نیست. بعد باز هم تکرار شد. شغلتون؟ مکث. خانه‌دار. وقت پذیرفتن بود. دیگر خانه‌دار بودم. خانه مرا داشت و من خانه را.
ادامه دارد.

*خاموش مانده اينک، خاموش تا هميشه چشم سياه چادر با اين چراغ مرده

چیزی که می‌خواهم بنویسم به‌هم نمی‌رسد. درباره‌ی روزهایم. درباره صبح‌هایی که می‌رسانم به غروب. غروب‌هایی که تا نیمه‌شب هزار سال به درازا می‌کشد. هر آن‌چه اتفاق می‌افتد. اما به‌هم نمی‌سند کلمات. رسوب کرده‌اند.
تمرین می‌کنم که کلمات را بیابم.

*سیمین بهبهانی

بی صحبت جانانه

بر کناره‌ی دو دریا ماهی مرده در آب زنده می‌شود. من اما می‌میرم

نوشتن کاری بود که دوست داشتم. این‌که می‌گویم «کار» دقیق نیست. امری بود؟ نمی‌دانم. چیزی از من جدا می‌شد و تبدیل می‌شد به کلمه. کلمات ادامه‌ی من بودند. این روزها چیزهایی از من جدا می‌شوند و کلمه نشده ناپدید می‌شوند. ادامه ندارم. می‌ترسم آن‌قدر چیزها از من جدا شوند و ناپدید تا تمام شوم. از تمام شدن نمی‌ترسم. این نیست. از بی‌رد شدن‌ست که می‌ترسم. شیفته‌گیِ بودن، جایی بودن، مرض من‌ست. مرضی لاعلاج که می‌کشدم.

پ.ن: یک موسایی در من قدم می‌زند. کج‌خلق.  کمال‌گرا. بی هارون. بی عصا. بی‌ فرعون. این روزها بی‌همه‌چیزم.

*من هنوز می توانم به قلبم که فرسوده است فرمان بدهم

شعری تو. با نظم و قافیه. دوبیتی. کوتاه و ملیح. که عاشقی وقت تماشای معشوق سروده باشد. ماه هلال بوده. شب دراز. تماشا ممکن. همانی. خنک

*احمدرضا احمدی 

که برون در چه کردی که درون خانه آیی

سایه‌ها دنبالم می‌کنند. سایه‌ها وزن دارند. چرب و چسبنده. تمامم چسب‌ناک و بوی‌ناک. سایه‌ها دست از سرم برنمی‌دارند.

•

کاش و ای‌کاش عربی می‌دانستم. شعر به زبان عربی می‌سرودم برایمان با آن کلمه‌های سرشار...

•

سایه‌ای روی توست. آن نور روی پیشانی کو؟

که هجران چون کند با روزگارت

گاهی هم نداشتن بیش‌ترین چیزی‌ست که آدمی دارد

دل‌تنگی‌های آدمی را باد ترانه‌ای می‌خواند

عکس‌ها را نگاه می‌کنم. دلم می‌خواهد نقاشی‌اش کنم. در من بدویتی است که می‌خواهد با تصویر کردن به دست آورد. خیال خام می‌پرورم.

•

ما قشنگیم. بی‌کلام باهم‌ایم. جوری‌که خیلی قصه‌ایم. بعد از هزارسال اگر کلمه واسطه بشه اون‌قدر نزدیک و شدنی‌ایم که فقط قشنگیم. مثل آسمون و دریا تو افق.
سانتیمانتالیسم نیست. ماییم بی حواشی.

•

این کلاف سردرگم که منم. ده‌سال گذشته تا امروز رو مرور می‌کنم که چندان چیزی نساختم. رویاهایم را گذاشتم پشت در که نباید. این‌طور که ساکنم. این‌طور که خاموشم. این‌طور که دستم خالی‌ست و رو به ویرانیم. حالم خوش نیست. نباید این‌طور می‌شد. انگار ته کوچه بن‌بست سرم را به دیوار می‌کوبم. سرم نمی‌ترکد. دیوار باز نمی‌شود و اشتباهم. و همین. همین.